جنیفر لارنس فاش کرد؛ مردان بازیگران مرد اگر نخواهی باهاشان رابطه داشته باشی، مجازاتت می‌کنند!

جنیفر لارنس، برنده اسکار، در یک افشاگری تکان‌دهنده، از وجود «بازیگران مرد هوس‌باز» در هالیوود پرده برداشت که اگر زن نخواهد با آن‌ها رابطه داشته باشد، «تنبیه» را آغاز می‌کنند. او جزئیاتی از فیلمبرداری صحنه‌های جنسی برهنه در دوران بارداری و مبارزه‌اش با افسردگی پس از زایمان را فاش کرد.

در زیر پوست براق و پر زرق و برق هالیوود، رازهای تاریک و شرم‌آوری پنهان شده است که گاهی اوقات، تنها یک ستاره‌ی جسور با شهامت فاش کردن آن‌ها را دارد. جنیفر لارنس، بازیگر ۳۵ ساله و برنده‌ی جایزه اسکار، که به صراحت و رک‌گویی بی‌پرده‌اش مشهور است، در جدیدترین مصاحبه‌اش با پادکست «Las Culturistas»، پرده از یکی از کثیف‌ترین حقایق پشت صحنه‌ی سینما برداشت: «انتقام‌جویی جنسی» بازیگران مرد.

این افشاگری، که جامعه‌ی سینمایی را در شوک فرو برده، نه فقط یک خاطره‌ی تلخ شخصی، بلکه کالبدشکافی یک فرهنگ سمی و مردسالار در یکی از بزرگترین صنایع جهان است.

سوال اصلی مجری پادکست، درباره‌ی صحنه‌های جنسی جنیفر لارنس با رابرت پتینسون، در فیلم جدیدشان به نام «عشق من بمیر» (Die My Love) بود. به طور معمول، برای حفظ امنیت و آرامش بازیگران زن، یک «هماهنگ‌کننده صمیمیت» (Intimacy Coordinator) در صحنه‌های جنسی حضور دارد.

اما لارنس فاش کرد که برای صحنه‌هایش با پتینسون، نیازی به این هماهنگ‌کننده نداشته است: «شاید یک نفر حضور داشت، اما ما واقعاً کاری با او نداشتیم. من با راب پتینسون احساس امنیت کامل داشتم. او یک فرد هوس‌باز (Pervy) نیست و شدیداً عاشق همسرش سوکی واترهاوس است.»

او ادامه داد که رابطه‌ی آن‌ها در صحنه، بسیار دوستانه و آرام بود و مدام درباره بچه‌ها و روابطشان صحبت می‌کردند. این امنیت، او را به سمت افشاگری اصلی هدایت کرد:

«هرگز حس عجیب “آیا او فکر می‌کند من از او خوشم می‌آید؟” وجود نداشت. اگر کمی از این حس بود، احتمالاً من یک هماهنگ‌کننده صمیمیت استخدام می‌کردم. متأسفانه، بسیاری از بازیگران مرد اگر شما نخواهید با آن‌ها رابطه جنسی داشته باشید، رنجیده می‌شوند و بعد تنبیه آغاز می‌شود. او (پتینسون) اصلاً اینطور نبود.»

این جمله‌ی کوتاه اما کوبنده، یک بمب خبری بود. «تنبیه» به چه معناست؟ در فرهنگ هالیوود، «تنبیه» می‌تواند به شکل‌های مختلف اعمال شود: کاهش همکاری در صحنه‌ها، ایجاد محیط کار خصمانه، شایعه‌پراکنی پشت سر بازیگر زن، یا حتی نادیده گرفتن و طرد کردن او در محیط حرفه‌ای. این افشاگری، پرده از سوءاستفاده‌ی قدرتی برمی‌دارد که در آن، رضایت یک زن در محیط کار، نه یک حق، بلکه یک «امتیاز» برای حفظ امنیت شغلی‌اش تلقی می‌شود.

جنیفر لارنس، جسارت خود را تنها در مصاحبه نشان نداد. او در فیلم «عشق من بمیر»، نقش «گریس» را بازی می‌کند؛ زنی که پس از مادر شدن در محیطی ایزوله، دچار فروپاشی روانی می‌شود و صحنه‌هایی از برهنگی کامل نیز در فیلم وجود دارد.

نکته‌ی تکان‌دهنده اینجاست که لارنس در زمان فیلمبرداری این نقش به شدت دراماتیک، باردار فرزند دوم خود بود. او در مصاحبه‌ای با «والچر» توضیح داد که چگونه بارداری، «اضطراب‌های مربوط به زیبایی» او را از بین برد:

«من با برهنگی مشکلی ندارم و حساس نیستم. فکر می‌کنم بارداری بسیاری از وسواس‌های زیبایی را از من دور کرد… من باردار بودم، می‌خواستم چکار کنم؟ غذا نخورم؟ داشتم روزی ۱۵ ساعت کار می‌کردم و فقط خسته بودم.»

او با اشاره به پذیرش کامل بدنش در این وضعیت، فاش کرد که فیلمسازان حتی برای او یک «نمای بسته از سلولیت» روی باسنش فرستاده بودند و پرسیده بودند که آیا می‌خواهد آن را روتوش کنند. پاسخ او ساده و کوبنده بود: «نه. اون یک باسن واقعیه.» این سطح از صداقت درباره بدن زنان و تابوهای زیبایی در هالیوود، خود به تنهایی یک انقلاب است.

جنیفر لارنس تنها با تنش‌های کاری دست و پنجه نرم نمی‌کند. او در این مصاحبه‌ی طولانی، بخش دیگری از زندگی کاملاً خصوصی‌اش را فاش کرد: مبارزه‌اش با اضطراب شدید و افسردگی پس از زایمان.

لارنس که در سال ۲۰۱۹ با کوک مارونی، دلال هنری، ازدواج کرده و صاحب دو فرزند است (پسرش سای و یک نوزاد دیگر)، با صراحت درباره‌ی احساس گناهی که مادران شاغل تجربه می‌کنند، صحبت کرد:

«بچه‌دار شدن مستلزم قربانی کردن است. لذت‌بخش و شگفت‌انگیز است، اما نمی‌توان گفت “قربانی کردن” در آن نیست… هرگز مجبور نشده بودم چیزی را که واقعاً می‌خواستم به خاطر خانواده‌ام رها کنم.»

او اعتراف کرد که تمرکز بر کارش با وجود خانواده در خانه، حس «خودخواهانه و بیهوده» به او می‌داده است. اما دردناک‌ترین اعتراف، درباره‌ی اضطراب پس از زایمان فرزند دومش بود:

«احساس می‌کردم هر روز یک ببر دنبال من است… من افکار مزاحم بی‌پایانی داشتم که تحت کنترل آن‌ها بودم. آن‌ها مرا کنترل می‌کردند.»

او فاش کرد که برای غلبه بر این بحران روانی، به درمان و دارو پناه برده است. او با شوخی حتی نام دارویی که مصرف کرده را فاش می‌کند: «من قبلاً هم به روان‌درمانی می‌رفتم، اما دارویی به نام Zurzuvae را به مدت دو هفته مصرف کردم و واقعاً کمکم کرد.» و با لحن شوخ‌طبع خود اضافه می‌کند: «پس اگر کسی افسردگی پس از زایمان دارد: زورزووِی. آن‌ها به من پول نداده‌اند، اما شاید حالا بدهند!»

جنیفر لارنس با این مصاحبه، ثابت کرد که فراتر از یک سوپراستار زیبا، یک صدای رسای انتقادی در هالیوود است. او با شجاعت تمام، هم یک تابوی جنسی (انتقام‌جویی بازیگران مرد) و هم یک تابوی اجتماعی (حقیقت تلخ افسردگی پس از زایمان) را شکست.

او به بازیگران مرد هوس‌باز هشدار داد که دوران تهدید و تنبیه زنان تمام شده است و به زنان دیگر نشان داد که حتی مشهورترین و موفق‌ترین زن جهان نیز با اضطراب و افسردگی پس از زایمان دست و پنجه نرم می‌کند. این سطح از صداقت جنسی، حرفه‌ای و روانی است که جنیفر لارنس را همچنان در اوج و در قلب رسانه‌ها نگه می‌دارد. او با برهنگی کامل روح و جسم خود، ثابت کرد که «جسارت» و «حقیقت»، جذاب‌ترین و سکسی‌ترین استایل جهان است.